Ин таърихест, ки бори аввал расонаӣ мешавад. Ба нақл аз як узви собиқи Ҳукумати Тоҷикистон:
Соли 1995, вақте ҳамаи мавқеъҳои Ҳизби исломии Гулбиддин Ҳикматёр аз ҷониби Толибон ишғол шуданд, ӯ хост ба Мулло Умар, роҳбари Толибон байъат кунад, аммо Мулло Умар ин дархости Г.Ҳикматёрро рад намуд. Он гоҳ рубоҳи акнун пир, худро ба домани Б.Раббонӣ ва А.Масъуд зад, ба Кобул паноҳ овард ва сарвазири Афғонистон таъйин шуд. Соли 1997 вақте толибон Мазори Шариф ва Толуқонротасарруфнамуданд, устод Раббонӣ Абдулраб Расули Сайёф муовини раиси ҷумҳурӣ ва Гулбиддини Ҳикматёрро бо худаш ба Душанбе овард. Баробари ворид шудани ин ду нафар ба Душанбе боиси норизояти ҷониби Русия шуд. Идораи кашфи марказии Русия дастур гирифт, то Г.Ҳикматёрро, ки дар ҷиноятҳои ҷангӣ ва куштори асирони Шӯравӣ муттаҳам мешуд, дастгир кунад.
Аммо Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, Ҷаноби Олӣ Эмомалӣ Раҳмон, ҳамчун кафили ҳуқуқ ва озодиҳои инсон, бо риояи ҳукми меҳмоннавозӣ ва ҳамсоядорӣ, бо камоли дирояту ҷавонмардӣ ва усули айёрони хуросонӣ масъаларо ҳал кард ва нагузошт, ки осебе ба шарофат ва ҳайсияти инсонии “меҳмон”-и нохонда бирасад ва заминаи рафтани ӯ ба хориҷ аз Тоҷикистонро фароҳам кард. Метавон гуфт, ки ӯро аз марги ҳатмӣ наҷот дод. Ӯ ба Эрон рафт ва А.Сайёф дубора ба Афғонистон, ба минтақаи таҳти назорати А.Масъуд баргашт.
Аммо ба муҷарради расидани пояш ба Эрон эълон кард, ки А.Масъуд мехост ӯро бикушад, вале ӯ наҷот ёфт. Аммо дар ҳақиқат ӯ дар дасти А.Масъуд ба ҳукми асир буд ва куштанаш осонтар аз куштани як мурча буд.
Р.S: Ҳамон вақт машҳуд буд ва акнун дубора собит шуд, ки сазои ин ноҷавонмарди носипос ва нопокзодаи намакношинос пир шудан дар пушти миллаҳои Лефортово будааст.
چگونه جنابعالی حکمتیار ناسپاس را نجات داده بود؟
این تاریخیست که بار اوّل رسانهای میشود. به نقل از عضو سابق حکومت تاجیکستان:
سال 1995، وقتی همۀ موقع های حزب اسلامی گلبالدّین حکمتیار از جانب طالبان اشغال شدند، او خواست به ملّا عمر، راهبر طالبان بیعت کند، امّا ملّا عمر این درخواست حکمتیار را رد نمود. آن گاه روباه اکنون پیر، خود را به دامن ب. ربّانی و ا. مسعود زد، به کابل پناه آورد و سروزیر افغانستان تعیین شد. سال 1997 وقتی طالبان مزار شریف و تالوقان راتسرّوف نمودند، استاد ربّانی عبدالرب رسول سییاف معاون رئیس جمهوری و گلبالدّین حکمتیار را با خودش به دوشنبه آورد. برابر وارد شدن این دو نفر به دوشنبه باعث نارضایت جانب روسیه شد. ادارۀ کشف مرکزی روسیه دستور گرفت، تا گ. حکمتیار را، که در جنایت های جنگی و کُشتار اسیران شوروی متّهم میشد، دستگیر کند.
امّا پرزیدنت جمهوری تاجیکستان، جناب عالی امامعلی رحمان، همچون کفیل حقوق و آزادیهای انسان، با رعایۀ حکم مهماننوازی و همسایداری، با کمال درایت و جوانمردی و اصول عیّاران خراسانی مسئله را حل کرد و نگذاشت که آسیبی به شرافت و حیثیت انسانی“مهمان” ناخوانده برسد و زمینۀ رفتن او به خارج از تاجیکستان را فراهم کرد. میتوان گفت، که او را از مرگ حتمی نجات داد. او به ایران رفت و ا. سییاف دوباره به افغانستان، به منطقۀ تحت نظارت ا. مسعود برگشت.
امّا به مجرد رسیدن پایهش به ایران اعلان کرد، که ا. مسعود میخواست او را بکُشد، ولی او نجات یافت. امّا در حقیقت او در دست ا. مسعود به حکم اسیر بود و کُشتنش آسانتر از کُشتن یک مورچه بود.
S.Р: همان وقت مشهود بود و اکنون دوباره ثابت شد که سزای این ناجوانمرد ناسپاس و ناپاکزادۀ نمکناشناس پیر شدن در پشت ملّههای لیفارتاوا* بوده است.
زندان مشهور در روسیه*