Натиҷаи истихора: Баъд аз намози истихора дили инсон ба тарафи ҳамон коре майл пайдо мекунад, ки барояш беҳтар аст ва агар дилаш ҳамон гунае, ки буд, боқӣ монд ва ба тарафе раҷҳону майл пайдо накард, дар ин сурат ҳам бояд инсон ноумед нашавад, зеро истихора амале аст, ки албатта инсонро ба мақсади худ мерасонад. Худованд баъд аз истихора барои бандааш сабабҳоеро муҳайё месозад, ки барои инсон муфид ва беҳтар мебошад.
Баъзан ҳолате пеш меояд, ки инсон баъд аз истихора кори интихоб кардааш ба зоҳир аз барояш номуносиб менамояд, вале ҳазрати Абдулло ибни Умар (р) дар ин бора мефармояд:
"Гоҳо инсон назди Худованд истихора мекунад , ва Худованад аз барои ӯ беҳтарин корро ихтиёр мекунад, (яъне ӯро ба беҳтарин кор раҳнамоӣ мекунад) лекин ба зоҳир он кор ба инсон нописанд менамояд, ки ба сабаби он ба Худованд норозигии худро изор карда аз кораш шиква мекунад. Баъд аз гузаштани муддати вақте натиҷаи кораш зоҳир мешавад, маълум мегардад, ки дар ҳақиқат Худованд ӯро ба беҳтарин коре раҳнамоӣ кардааст".
Натиҷа ва фоидаи (истихора) гоҳҳо дар ҳамин дунё ва гоҳҳо дар охират зоҳир мешавад.
Дар ҳақиқат инсон ба ақл ва фикри маҳдуди худ наметавонад кореро ихтиёр кунад, ки ба таври яқин дар оянда ба комёбӣ ва саъодатмандии ӯ кафолат диҳад. Мисоли инро ингуна метавонем гуфт, ки падару модар фарзанди хурди худро аз коре, ки бар зарараш аст, боз медоранд, вале фарзанд аз ҷиҳати нодониаш гумон мебарад, ки ин кор бар фоидаи ӯ аст, аммо падару модараш бошанд инро нафаҳмида бар ӯ зиддият меварзанд. Ва ин кори волидайнашро дар ҳаққи худ раво намедонад, лекин баъд аз ин ки фарзанд каме калон шуд ва соҳиби ақл гардид, дарк мекунад, ки падару модараш ӯро аз коре боздоштанд, ки бар зарари ӯ будааст. Ва шукри падару модари худ мекунад. Худованд бар бандаи худ аз падару модар бештар меҳрубон аст ва бандагонашро ба коре роҳнамоӣ мекунад, ки аз барояшон беҳтар аст. Хулоса, инсон баъд аз истихора итминон бошад, ки кори ихтиёр кардааш аз барои ӯ беҳтар аст. Дар ҳадисе Паёмбар (с) мефармояд: "Шахсе, ки дар корҳои худ истихора мекунад, ҳеҷ гоҳ ноком намешавад. Ва шахсе, ки дар кораш машварат мекунад, ҳеҷ гоҳ пушаймон намешавад".

Роҳи дигари истихора: Он тариқе, ки дар бораи истихора зикр шуд, дар ҳолате мебошад, ки инсон барои ихтиёр кардани коре фурсати зиёде дошта бошад. Аммо бештари ҳолатҳое мебошад, ки инсон бояд ба зудӣ тасмим гирифта кореро интихоб кунад, ҳатто ба намоз хондан ҳам вақт намеёбад. Дар ин ҳолат низ Паёмбар (с) дуъоҳои зиёде иршод фармудааст, ки ба хондани онҳо метавон умед кард, ки Худованд аз раҳмати хеш ӯро ба беҳтарин коре роҳнамоӣ менамояд .
* Аллоҳумма хайир ли вахтар ли
Ай Парвардигор ! Аз бароям худат интихоб фармо. (Яъне кадом кор аз бароям беҳтар аст.)
* Аллоҳумма алҳимни рушди
Ай Парвардигор! Роҳи ростро дар дилам илқо фармо.
* Аллоҳумма-ҳдинӣ ва садиднӣ.
Ай Парвардигор! Маро ҳидоят кун ва дар роҳи рост бигузор.
Шайхул ислом Муҳамммад Тақӣ Усмон мефармояд: Падарам (Худо ӯро нигаҳ дорад) одаташ ҳамин буд, ки дар ҷое ба зудӣ кореро бояд ихтиёр мекард чанд лаҳза чашмҳояшро мепӯшид ва яке аз ҳамин дуъоҳоро такрор мекард, мардуме , ки дар ҳузураш менишастанд бо ҳам мегуфтанд: "Чаро чашмҳояшро мепӯшад!" Онҳо аз ин кор огаҳ набуданд ва намедонистанд, ки ӯ дар ин ҳолат дуъо мекард. Аз ҳамин хотир буд,ки дар интихоби бештари корҳояш комёб мешуд.

Муҳаммадфаррухи Абдуллозода