Зеҳни инсон ҳамвора аз як мавзӯъ ба мавзӯи дигар, аз як шахс ба шахси дигар медавад.

 Шумо як ҳамсар доред, аммо зеҳнатон дорад ба дунболи ҳамсари мардум медавад.

       Шумо бача доред, аммо онҳо ҳаргиз ба зебоии бачаҳои мардуми дигар ба назар намерасанд.

      Ҳамеша чамани дурдаст сабзтар аст.

       Ҳамвора дигарон шодтар аз шумо ба назар мерасанд.

       Ва он гоҳ зеҳни шумо ба таври мантиқӣ иғво мешавад "Зеҳнатон мегӯяд, дигарон хонаҳои бузурге доранд, фарзандони беҳтаре доранд, зане зебо доранд, пул, қудрат ва пристижи бештаре доранд. Бинобар ин инҳо чизҳое ҳастанд, ки ман ҳам ба онҳо ниёз дорам. То ҳама ин чизҳоро надошта бошам, чи гуна метавонам шод ва хушбахт бошам?"

       Ингуна, доред шумо шодмонии худро машрут мекунед.

       Ва лаҳзае, ки инсон шодмониҳои худро машрут кунад, маҳкум ба фаност. Ӯ дар кулли умраш ношод боқӣ хоҳад монд

                                                                                                                                                                                               Ошо

ذهن انسان همواره از یک موضوع به موضوعی دیگر، از یک شخص به شخصی دیگر می‌دود.

شما یک همسر دارید، اما ذهنتان دارد به دنبال همسرِ مردم می‌دود.
شما بچه دارید، اما آنها هرگز به زیباییِ بچه‌های مردمِ دیگر به نظر نمی‌رسند. 
همیشه چمن دوردست سبزتر است. 
همواره دیگران شادتر از شما به نظر می‌رسند.
و آنگاه، ذهن شما به طور منطقی اغوا می‌شود: «ذهنتان می‌گوید دیگران خانه‌های بزرگتری دارند، فرزندان بهتری دارند، زنی زیبا دارند، پول، قدرت و پرستیژ بیشتری دارند. بنابراین اینها چیزهایی هستند که من هم به آنها نیاز دارم. تا همۀ این چیزها را نداشته باشم، چگونه می‌توانم شاد و خوشبخت باشم؟» 
اینگونه شما دارید شادمانی خود را مشروط می‌کنید. 
و لحظه‌ای که انسان شادمانی خود را مشروط کند، محکوم به فناست. او در کل عمرش ناشاد باقی خواهد ماند.